Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ (η μεγάλη παγίδα της "Demo-crash-y")







Είσαι η κεφαλή και θες να ξεμπουκώσουν οι απο κάτω, που ήδη έχουν αρχίσει να στα πρίζουν επειδή δεν πράττεις αυτά που θα ήθελαν να πράττεις αντ αυτών ( παρ' όλο που εσύ ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό δεν παίζει: άμα έκανες αυτά που ονειρεύονται αυτοί, δεν θα ήσουνα κεφαλή, πάει και τέλειωσε.).

Τι κάνεις?
Τα ακόλουθα, με την εξής σειρά:

1. Προκηρύσσεις δημοψήφισμα στα ξαφνικά, για ένα "μείζον" θέμα (όχι όμως το πιο μείζον, απλά, πιασάρικο να είναι και κάνει για αποπροσανατολισμό απο τα αλήθινά μείζονα θέματα- μείζονα για το Δήμο, όχι για σένα φυσικά, αλλά η κάθε δουλειά έχει και τα ζόρια της), φροντίζοντας ταυτόχρονα να εμφυσήσεις στον "δήμο" αγωνιστικό φρόνημα περί ΄ανένδοτου αγώνα".

2. Αφού αρχίσουν οι γκρίνιες μεταξύ των μελών του "δημου" (αφού το θέμα δεν είναι το πιο μείζον και το ερώτημα δεν έχει λόγο ύπαρξης απο μόνο του, πράγμα που, ακόμη και κάμποσα απο τα ζουλάπια αρχίζουν να βλέπουν), άσε που, δεν απαντιέται με ΝΑΙ ή ΟΧΙ υπο φυσιολογικές συνθήκες, κοτσάρεις στην επικίνδυνη απάντηση και δύο υπο-απαντήσεις, δικής σου επιλογής (για να αρχίσει η περαιτέρω διάσπαση και ανακατωσούρα).

3. Επειδή δεν θέλεις να ψηφίσουν την μια απο αυτές τις υποαπαντήσεις (δεν βολεύει εσένα και τα παρεάκια που είναι Κράτος εν Κράτει στον Δήμο, αλλά τα μέλη έχουν αρχίσει να ξυπνάνε και να γκρινιάζουνε ήδη), σε αυτήν, κοτσάρεις ΜΑΖΙ και μια άλλη υπο-απαντηση, που ξέρεις ότι η πλειοψηφία δεν επιθυμεί, οπότε, υπολογίζεις ότι θα αποφύγει αυτή την επιλογή (του πάμε πακέτο), απο φόβο μην εφαρμόσεις τελικά, αυτό που δεν γουστάρουνε και τόσο.

4. Ξέρεις βέβαια, εκ των προτέρων ότι τα μέλη του Δήμου, δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσανε να μην έχουνε νταβατζή πάνω απο το κεφάλι τους, οπότε, χαλαρώνεις και τους αφήνεις να φαγωθούνε με την ησυχία τους μεταξύ τους μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα (αφού Ιστορικά και διαχρονικά, τα δημοψηφίσματα, μόνο διχόνοια φέρνουνε και επιπλέον, παίρνουνε και την ευθύνη απο το δικό σου κεφάλι, οπότε, όλα βαίνουν μέλι γάλα). Άλλωστε, έχουνε ζοριστεί τόσο με τη μιζέρια που ζούνε οι απο κάτω που "ακόμα και οι βάρβαροι ήτο μια κάποια λύσις", οπότε, εξ αυτού και μόνο του λόγου, έχεις διασφαλίσει μια ικανή συμμετοχή.

5. Το δημοψήφισμα γίνεται και συ, τρίβεις τα χέρια σου με το αποτέλεσμα, μιας και:
α) για άλλη μια φορά, έβαλες τα ζουλάπια να πάρουν την ευθύνη που όφειλες να αναλάβεις εσύ ως κεφαλή (αλλιώς, αμα ήτανε να την πάρουν μόνοι τους, τι να σε θέλανε εσένα?)
β) με το σιγουράκι αποτέλεσμα που έχεις, τους έχεις ξαναφέρει στο σημείο να κάνουν κάτι που, υπο άλλες συνθήκες, δεν θα επέλεγαν (αλλά φίλε μου, τα διλλήματα, απαξ και μπεις στη λογική τους, σε γαμάνε κανονικά- λες και δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι...)
γ) παράλληλα, τους πετάς και πέντε έξι κορώνες περί "νίκης της Δημοκρατίας" και αυτοί, ανιστόρητοι και μπουκωμένοι όπως είναι, αλαλάζουν ευτυχείς (επικίνδυνο πράγμα το Κράτος του Δήμου, έτσι και πέσει σε λάθος χέρια, αλλά που να το θυμάσαι αυτό, λωτοφάγε ψηφοφόρε- ή ίσως και χρυσόψαρο, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη)
δ) στο τέλος, κάνεις μια απο τα ίδια (αφού φυσικά, εχεις διατηρήσει το δικαίωμα σου να συγκεκριμενοποιήσεις εσύ την "λαϊκή εντολή") και οι παπάρες νομίζουν ότι, επειδή συμμετείχαν στο πανηγυράκι αυτό, κάτι κατάφεραν (ξεχνάνε ότι, αν η ψήφος είχε νόημα, θα ήτανε παράνομη προ πολλού, βλέπεις, όπως ξεχνάνε ότι ψηφίζουν δεδομένα που έχουν τεθεί απο άλλους και όχι απο τους ίδιους). Τελικά, επειδή ο διάολος έχει πολλά ποδάρια- τόσα που, όσο και να πας να του τη βγεις, αυτός θα κάνει αυτό που θέλει, κυρίως επειδή η "πλειοψηφία" είναι μάζα που επιζητά απεγνωσμένα την απατηλή δύναμη των μεγάλων νούμερων - και οι μάζες είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα για την δημόσια υγεία μεν, αλλά εξαιρετικά ακίνδυνες για τη δικιά σου.

Αυτά.

(οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι προϊόν φαντασίας και η γράφουσα δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν συνειρμούς του καθενός, αφού μόλις έγραψε ακόμα μια φανταστική ιστορία επιστημονικής κιόλας - το τονίζω το "επιστημονικής", φαντασίας.....).

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

ΕΝΑΡΞΗ




Εδώ και τουλάχιστον, τρία χρόνια, επιμένω να πιστεύω ακράδαντα ότι, για να μπορέσει κανείς να μιλάει έστω, για επ-ανάσταση, θα πρέπει να μπορεί να καίει τις όποιες γέφυρες τον συνδέουν με το παρόν του.
Αν δεν έχει τη δύναμη να το κάνει αυτό, καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Όπου "επανάσταση", εννοώ την εξέλιξη του Ανθρώπου: τον θάνατο του παλιού και την γέννηση του νέου Εαυτού- χωρίς σιγουράκια, διαβεβαιώσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος και ασφαλιστικές δικλείδες.  Τα καριοφίλια και οι μαζικές εξεγέρσεις, έπονται αυτού που λέω εγώ- (και ποτέ δεν έχουν το επιθυμητό -απο τους συμμετέχοντες- αποτέλεσμα, αλλά μόνο το επιδιωκόμενο -απο κάποιους άλλους).  

Το αν έχεις, δε, τη δύναμη να το πράξεις ή όχι, δεν είναι ζήτημα θεωρητικό, τύπου "ναι, μπορώ να το κάνω".

Είναι ζήτημα Πράξης.

Κάνε το πρώτα, και εφόσον βγεις απο την άλλη πλευρά ζωντανός, μετά, δικαιούσαι να συζητάς επ αυτού και να δίνεις και συμβουλές.

Θα μου πεις, τι σου λέω τώρα....

Απλά, θυμήθηκα μια τέτοια συζήτηση που είχε γίνει πριν δυο χρόνια-ίσως λόγω της ημέρας..... Της "εθνικής εορτής" που ακόμη, πολλοί επιμένουν να μην καταλαβαίνουν γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του Πολέμου και όχι την Λήξη του.

Η Λήξη του Πολέμου, Κύριοι, είναι για Δειλούς (εφόσον αυτή προκαθορίζει την απόφαση τους για εμπλοκή στον Πόλεμο και την πορεία τους).

Η Έναρξη, ορίζει τους Έλληνες.

Ορίστε μια διάκριση, να' χουμε να πορευόμαστε για αρχή- μιας και Έλλην δεν είναι ο κάτοικος ετούτου του τόπου και ετούτη δεν είναι μια ιδιότητα που συνδέεται ντε και καλά με την καταγωγή. Γραικός, ναι. Έλληνας, όχι. Έλληνας, όπως έλεγε χθες και η φίλη μου η Στεφανία, δεν είναι ούτε εκείνος που αναμασά τσιτάτα απο αρχαίους συγγραφείς. Εχω γνωρίσει πολλά λαμόγια στον κύκλο των "αρχαιοελληνιστών", τα τελευταία χρόνια.

Αν δεν το'χεις να πέσεις στη φωτιά (και κάθεσαι και αναλύεις το πως, το τι, το γιατί, μέχρι δέκα ζωές μπροστά), καταλήγεις πιο ηττημένος απο ποτέ και βέβαια, καταλήγεις να κατηγορείς τους άλλους, επειδή δεν κάνουν αυτό που δεν τολμάς εσύ να κάνεις. Ή τσαλαβουτάς απο Λίμνη σε Λίμνη, παρασιτώντας σε βάρος των άλλων.

Αν το'χεις και το πράττεις, δεν αισθάνεσαι τελικά, καμία ανάγκη να το βροντοφωνάξεις σε κανέναν. Η επ-ανάσταση του καθενός, είναι καθαρά ατομική υποθεση και μόνο αυτός που την βιώνει επανειλημμένα στη ζωή του, γνωρίζει το τι και το πως.

Χθες, ημέρα "εθνικής εορτής" , ένας ολόκληρος δουλοπρεπής και προσκυνημένος Λαός, θαύμαζε τους στρατιώτες του '40, φαντασιωνόμενος ότι το'χει και ο ίδιος ή κατηγορώντας τον γείτονα ότι δεν το'χει......  Μόνο που εκείνοι οι στρατιώτες του '40, έφυγαν μια μέρα απο τα σπίτια τους, αφήνοντας πίσω τη ζωή τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους, ΧΩΡΙΣ να ασχοληθούν αν ο διπλανός τους θα κάνει το ίδιο. Ο καθένας τους, άνοιξε την πόρτα του και βγήκε, κάνοντας την προσωπική του επ-ανάσταση. ΧΩΡΙΣ να περιμένει πρώτα να την κάνει κάποιος άλλος. Αυτό, για να δώσω ένα κάπως ...χειροπιαστό παράδειγμα.

Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι Λαοί, μα, ετούτος εδώ, πάσχει απο έλλειψη παιδείας. Και η παιδεία, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και γενικευμένο, απο ότι το σχολείο (που είναι η πιο σίγουρη μέθοδος μαζικής παραγωγής άννοων πλασμάτων). Το σχολείο είναι εκπαίδευση (και μάλιστα, πολύ συγκεκριμένη) όχι παιδεία. Η παιδεία, ξεκινάει απο το σπίτι του καθενός. Και επειδή εκεί μέσα, δημιουργούνται οι ρίζες της, ελλείπει σήμερα σχεδόν παντελώς.

Ο πρώτος και βασικός "ριζοσπάστης" στην ανάπτυξη του ανθρώπου, είναι η οικογένεια.(δεν αρκεί να βγάζεις λογίδρια στο παιδι σου για το πως πρέπει να είναι, αν αυτό που βλέπει σε σένα έρχεται σε αντίθεση με αυτά που του λες ότι είναι τα σωστά).

Μετά, παίρνει τα ηνία ο ίδιος ο Εαυτός του καθενός.