Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

ΕΝΑΡΞΗ




Εδώ και τουλάχιστον, τρία χρόνια, επιμένω να πιστεύω ακράδαντα ότι, για να μπορέσει κανείς να μιλάει έστω, για επ-ανάσταση, θα πρέπει να μπορεί να καίει τις όποιες γέφυρες τον συνδέουν με το παρόν του.
Αν δεν έχει τη δύναμη να το κάνει αυτό, καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Όπου "επανάσταση", εννοώ την εξέλιξη του Ανθρώπου: τον θάνατο του παλιού και την γέννηση του νέου Εαυτού- χωρίς σιγουράκια, διαβεβαιώσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος και ασφαλιστικές δικλείδες.  Τα καριοφίλια και οι μαζικές εξεγέρσεις, έπονται αυτού που λέω εγώ- (και ποτέ δεν έχουν το επιθυμητό -απο τους συμμετέχοντες- αποτέλεσμα, αλλά μόνο το επιδιωκόμενο -απο κάποιους άλλους).  

Το αν έχεις, δε, τη δύναμη να το πράξεις ή όχι, δεν είναι ζήτημα θεωρητικό, τύπου "ναι, μπορώ να το κάνω".

Είναι ζήτημα Πράξης.

Κάνε το πρώτα, και εφόσον βγεις απο την άλλη πλευρά ζωντανός, μετά, δικαιούσαι να συζητάς επ αυτού και να δίνεις και συμβουλές.

Θα μου πεις, τι σου λέω τώρα....

Απλά, θυμήθηκα μια τέτοια συζήτηση που είχε γίνει πριν δυο χρόνια-ίσως λόγω της ημέρας..... Της "εθνικής εορτής" που ακόμη, πολλοί επιμένουν να μην καταλαβαίνουν γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του Πολέμου και όχι την Λήξη του.

Η Λήξη του Πολέμου, Κύριοι, είναι για Δειλούς (εφόσον αυτή προκαθορίζει την απόφαση τους για εμπλοκή στον Πόλεμο και την πορεία τους).

Η Έναρξη, ορίζει τους Έλληνες.

Ορίστε μια διάκριση, να' χουμε να πορευόμαστε για αρχή- μιας και Έλλην δεν είναι ο κάτοικος ετούτου του τόπου και ετούτη δεν είναι μια ιδιότητα που συνδέεται ντε και καλά με την καταγωγή. Γραικός, ναι. Έλληνας, όχι. Έλληνας, όπως έλεγε χθες και η φίλη μου η Στεφανία, δεν είναι ούτε εκείνος που αναμασά τσιτάτα απο αρχαίους συγγραφείς. Εχω γνωρίσει πολλά λαμόγια στον κύκλο των "αρχαιοελληνιστών", τα τελευταία χρόνια.

Αν δεν το'χεις να πέσεις στη φωτιά (και κάθεσαι και αναλύεις το πως, το τι, το γιατί, μέχρι δέκα ζωές μπροστά), καταλήγεις πιο ηττημένος απο ποτέ και βέβαια, καταλήγεις να κατηγορείς τους άλλους, επειδή δεν κάνουν αυτό που δεν τολμάς εσύ να κάνεις. Ή τσαλαβουτάς απο Λίμνη σε Λίμνη, παρασιτώντας σε βάρος των άλλων.

Αν το'χεις και το πράττεις, δεν αισθάνεσαι τελικά, καμία ανάγκη να το βροντοφωνάξεις σε κανέναν. Η επ-ανάσταση του καθενός, είναι καθαρά ατομική υποθεση και μόνο αυτός που την βιώνει επανειλημμένα στη ζωή του, γνωρίζει το τι και το πως.

Χθες, ημέρα "εθνικής εορτής" , ένας ολόκληρος δουλοπρεπής και προσκυνημένος Λαός, θαύμαζε τους στρατιώτες του '40, φαντασιωνόμενος ότι το'χει και ο ίδιος ή κατηγορώντας τον γείτονα ότι δεν το'χει......  Μόνο που εκείνοι οι στρατιώτες του '40, έφυγαν μια μέρα απο τα σπίτια τους, αφήνοντας πίσω τη ζωή τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους, ΧΩΡΙΣ να ασχοληθούν αν ο διπλανός τους θα κάνει το ίδιο. Ο καθένας τους, άνοιξε την πόρτα του και βγήκε, κάνοντας την προσωπική του επ-ανάσταση. ΧΩΡΙΣ να περιμένει πρώτα να την κάνει κάποιος άλλος. Αυτό, για να δώσω ένα κάπως ...χειροπιαστό παράδειγμα.

Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι Λαοί, μα, ετούτος εδώ, πάσχει απο έλλειψη παιδείας. Και η παιδεία, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και γενικευμένο, απο ότι το σχολείο (που είναι η πιο σίγουρη μέθοδος μαζικής παραγωγής άννοων πλασμάτων). Το σχολείο είναι εκπαίδευση (και μάλιστα, πολύ συγκεκριμένη) όχι παιδεία. Η παιδεία, ξεκινάει απο το σπίτι του καθενός. Και επειδή εκεί μέσα, δημιουργούνται οι ρίζες της, ελλείπει σήμερα σχεδόν παντελώς.

Ο πρώτος και βασικός "ριζοσπάστης" στην ανάπτυξη του ανθρώπου, είναι η οικογένεια.(δεν αρκεί να βγάζεις λογίδρια στο παιδι σου για το πως πρέπει να είναι, αν αυτό που βλέπει σε σένα έρχεται σε αντίθεση με αυτά που του λες ότι είναι τα σωστά).

Μετά, παίρνει τα ηνία ο ίδιος ο Εαυτός του καθενός.